«Mácara excítase do seu propio discurso. “O azar non existe porque no azar non hai sentido, pero é posible decidir contextos difusos. Os números manifestan o ritmo na entropía do sistema e a velocidade á cal se crea información”. “Segue polos vieiros dogmáticos. Aí comezou a súa paranoia”. “A solución á Incógnita de Córgomo reside nas dilatacións antecipatorias”, e cruza as pernas. Apoia o barbarote nos cotenos, “Vostede elixiu a súa coordenada, o 0919, e eu podo tracexar a súa dilatación. Sei cal é o seu futuro inmediato”, e Bas, sen poder reprimir un pouso de agrado, desabotoa a chaqueta, “Déame a proba de que o sabe”. “Tena diante”. “Non me tome o pelo. ¿Crese acaso unha elixida, unha profeta, unha vía de luz? ¡Está máis louca do que imaxinaba!» «Non está só, Bas. No seu interior, habita unha voz que o induce a tomar decisións e hoxe tomará unha decisión que cambiará a súa vida. É unha voz que o acompaña desde hai exactamente doce anos.
O microvisor de Bas deixa de proporcionarlle datos e emprende unha transmisión de algoritmos incomprensibles”.
