“Comprobei que pouco faltaba xa para as oito. Un reloxo, disposto insidiosamente na mesa de noite, foi na miña axuda ante os infrutuosos intentos de adivinar a hora pola cor que tomaba devagariño o ceo. Meu avó. Ese si era quen de ler no ceo o que non se le nos libros. A raza, o coiro, a raza, que vai ao garete… Oito menos cinco. Xaora. Habería que facer unha excepción e aturar reloxos. O odio quedaba para os días de choio, para os recados do Notario estragándome o café de sobremesa, para os irritantes madrugóns dos domingos movidos… Alí, no balneario –e sálvese o aparente paradoxo– facíase imprescindible a axuda daquela perversa invención do Tempo. Cando menos, pensei mentres lle daba corda, para non perder unha comida…
Baixei ao hall para me facer visible. A sospeita de que o Valiña quixese espremer a broma co meu fotógrafo, privábame de preguntar directamente por Paco Andrade na recepción. Xa que logo saín ao xardín, asolagado xa nas cores lúridas da bocanoite.
A iso das nove, imaxinei que ás nove, xa perdera toda a paciencia e as ganas de ver ao vello camarada. Os comensais da primeira quenda da cea pasaban ao meu carón coa cara inflada de felicidade”.
