2003 | A vida que nos mata, de Xabier López

“Comprobei que pouco faltaba xa para as oito. Un reloxo, disposto insidiosamente na mesa de noite, foi na miña axuda ante os infrutuosos intentos de adivinar a hora pola cor que tomaba devagariño o ceo. Meu avó. Ese si era quen de ler no ceo o que non se le nos libros. A raza, o coiro, a raza, que vai ao garete… Oito menos cinco. Xaora. Habería que facer unha excepción e aturar reloxos. O odio quedaba para os días de choio, para os recados do Notario estragándome o café de sobremesa, para os irritantes madrugóns dos domingos movidos… Alí, no balneario –e sálvese o aparente paradoxo– facíase imprescindible a axuda daquela perversa invención do Tempo. Cando menos, pensei mentres lle daba corda, para non perder unha comida…

Baixei ao hall para me facer visible. A sospeita de que o Valiña quixese espremer a broma co meu fotógrafo, privábame de preguntar directamente por Paco Andrade na recepción. Xa que logo saín ao xardín, asolagado xa nas cores lúridas da bocanoite.

A iso das nove, imaxinei que ás nove, xa perdera toda a paciencia e as ganas de ver ao vello camarada. Os comensais da primeira quenda da cea pasaban ao meu carón coa cara inflada de felicidade”.

Editorial Galaxia