“Así, cando crebado o espírito polos excesos da ledicia, dobrei o chafrán da casa do Cabido, tropecei de cheo cunha sombra que facía o ángulo oposto. Apartoume con malas maneiras e deu comigo no chan. Erguinme de vagar e chamei por el pois nin a decencia tivera de se desculpar ou de se interesar polo meu estado. Xirou sobre os seus calcañares amosando a fasquía de agresividade que teñen os mariños de longa data. Cando se decatou de quen eu era, mudou a tensión do seu rostro e achegouse con outros modos e disimulos.
– Acepte as miñas desculpas, capitán. Ía cismando no meu e non me decatei. ¿Magoeino? Non era a miña intención… –tentaba amosa-lo seu aquel máis sensible e máis maino.
– Xa sei. Xa sei, benquerido Perrault, pero no futuro teña máis coidado ou non poderei comanda-lo navío onde sirva.
– ¿Que quere dicir, meu capitán? ¿Non será que saímos outravolta á procura de illas polos Mares do Sur? -falaba agora con ansiedade e paixón crecentes e brillaban os seus ollos azuis co mesmo fulgor que se lles supón ós mozos nos intres epifánicos. Tratei de xogar con el, de confundilo”.
