“O primeiro discurso de recepción foi o dun alférez de cumprimento, un que nin tan sequera era militar de carreira, un facha de milicias que nolo deixou moi claro nada máis chegar: Aquí queremos homes con pelotas, claro que si, pero cada un de vós ten que deixalas na entrada porque non as vai necesitar ata que volva saír licenciado. Aquí non se pensa, obedécese. Non sodes máis ca un número, ¿entendido? E os números non teñen pelotas nin pensan, só se aliñan. Así que a numerarvos e a desfilar outra vez ata a entrada para deixar na porta eses collóns que vos pesan tanto… Perdoa que cho diga así de claro. Porque non era unha bravuconada do facha aquel. Todos eles, os militares puteáronnos coa teoría dos números ata facernos maldicir o día en que chegamos ao Rexemento. A Pequena Lexión, chamábanlle. Por iso odio tanto aos militares, mamá. Foi o que me ensinaron. A odiar a autoridade e o uniforme, a odiar a bandeira pola que hai que estar disposto a morrer e a matar. ¿Pensas que podo vivir con alguén que me recomenda reenganchar no exército, que pensa coma eles?”.
