“El, na súa ousadía xuvenil, descoñecendo aínda todo iso, tivo sempre presente, na atracción polo elemento, algo de máxico e primitivo que o levaba a ter este tipo especial de teima. Manía que os seus pais, que xamais se preocuparon polo asunto, atribuíron ao carácter da súa personalidade, sempre eficiente e educado naqueles anos…
Mais todo ía variar ostensiblemente unha mañá de setembro en que, despois de acudir, como cada día, á igrexa principal para gastar as súas horas improvisando sobre un órgano, no silencio celeste do templo vacío, regresou á súa casa. Lembra ter sentido alguna estraña intuición ao contemplar desde os lonxes a figura da súa nai agardándoo no alpendre. Sentada, coa fidelidade vigorosa do vello can Sigfrido dormiñando aos seus pés, mantiña sobre a saia o envelope dunha carta. E, segundo ía percorrendo o estreito camiño de coios e area que levaba desde a cancela do valado á porta principal, reparou en que a expresión do seu rostro era distinta”.
